Αναφερόμενος στα νέα αντιεκπαιδευτικά σχέδια, το στέλεχος του ΠΑΜΕ ανέδειξε την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για την Παιδεία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.
Στο βήμα ο Αλέκος Αρβανιτίδης
«Στο ίδιο μήκος κύματος με τα κυβερνητικά μέτρα, στο ίδιο πολεμικό κλίμα, έκανε τις εξαγγελίες της η κυβέρνηση για τις αλλαγές στην εκπαίδευση», επισήμανε ανεβαίνοντας στο βήμα ο Αλέκος Αρβανιτίδης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας και στέλεχος του ΠΑΜΕ στο χώρο της Εκπαίδευσης, αναφερόμενος στο σχετικό σχέδιο που συζήτησε προχτές το Υπουργικό Συμβούλιο. Η παρέμβασή του ήταν αποκαλυπτική για την επιτακτική ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας της εργατικής τάξης για την Παιδεία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες:
«Με τις εξαγγελίες αυτές τα σχολεία παραδίδονται στις επιχειρήσεις. Η όποια μόρφωση έπαιρναν τα παιδιά της εργατικής τάξης μέχρι τώρα θα αντικατασταθεί με δεξιότητες, με ικανότητες, με προσόντα. Στόχος τους είναι να αποβλακώσουν τελείως τα παιδιά των εργατών, να τα κάνουν ανίκανα να σκέφτονται, να αντιστέκονται, να διεκδικούν, ανίκανα να ανατρέψουν την εξουσία τους. Αυτή είναι η καινοτομία τους στην εκπαίδευση, αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του λεγόμενου ψηφιακού σχολείου. Η περίφημη προτεραιότητα που δίνουν στην ΤΕΕ, είναι προτεραιότητα για να του δίνεται αύριο φτηνό και μισοκαταρτισμένο εργατικό δυναμικό. Στα πλαίσια του Συμφώνου Σταθερότητας ελαχιστοποιούνται οι μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών, γενικεύεται η ωρομισθία. Με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης μια σχολική τάξη από εδώ και στο εξής θα λειτουργεί με τριάντα μαθητές. Ποιος καθηγητής – δάσκαλος θα κάνει μάθημα και ποιος μαθητής θα μάθει;
Πέραν αυτού το μέτρο αυτό θα οδηγήσει πολλές σχολικές μονάδες να κλείσουν. Τα περίφημα συνθήματα «πρώτα ο μαθητής» ή «τσάντα σχολείο» είναι λόγια παχιά και στάχτη στα μάτια. Η ευθύνη γι’ αυτές τις εξελίξεις δε βρίσκεται μόνο στην κυβέρνηση, τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. Βαριά ευθύνη φέρουν και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να φανταστείτε ότι πολλά από τα μέτρα που εξήγγειλε χτες η κυβέρνηση είναι προτάσεις της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ. Δηλητήριο για το εργατικό κίνημα δεν είναι μόνο η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, αλλά και όλα εκείνα τα συνδικαλιστικά στηρίγματα που όχι μόνο στήριζαν, αλλά και ανοίγουν δρόμο στις αντιλαϊκές πολιτικές».
Να σταθούν οι εκπαιδευτικοί στο ύψος τους
«Εργαζόμενοι, νέοι και νέες, μαθητές – μαθήτριες,
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις ο εκπαιδευτικός δυο δρόμους έχει να διαλέξει: ‘Η να υποταχθεί, να ενσωματωθεί στη σήψη και στην μπόχα του συστήματος. ‘Η να αντισταθεί, να παλέψει για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, για τη διαμόρφωση του νέου τύπου ανθρώπου.
‘Η θα γίνει άβουλο, ενεργητικό παπαγαλάκι του συστήματος. ‘Η θα διαλέξει το δρόμο του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, θα διδάξει το μάθημα του αγώνα, της απειθαρχίας, της ανυπακοής. Θα διδάξει το μάθημα της επιστημονικής και ιστορικής αλήθειας, το μάθημα του εξανθρωπισμού, κόντρα στη βαρβαρότητα του ταξικού – εκμεταλλευτικού συστήματος, κόντρα στο σκοταδισμό και τον αντικομμουνισμό που βρίσκεται σε έξαρση στα σχολεία.
Σήμερα όσο ποτέ ο εκπαιδευτικός πρέπει να σταθεί στο ύψος του. Πρώτα και κύρια ο εκπαιδευτικός του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, ο εκπαιδευτικός που ακουμπάει σε αυτό. Μέσα στην τάξη και έξω από αυτή, με τη διδασκαλία, αλλά και τη στάση ζωής να διδάξει ότι υπάρχουν αξίες, υπάρχουν ιδανικά και αυτά βρίσκονται στο δρόμο του αγώνα, στο δρόμο για τη λαϊκή παιδεία, την κοινωνία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη ο εκπαιδευτικός να αποτελέσει πρότυπο στα μάτια των παιδιών του, των μαθητών του, των συναδέλφων του. Και είναι πρότυπο ο εκπαιδευτικός που χέρι – χέρι με το σύλλογο γονέων, με τους μαθητές του, τους συναδέλφους του στήνει απεργιακές φρουρές έξω από το σχολείο, έξω από τα εργοστάσια της μόρφωσης! Φέρνει τους μαθητές του στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Και είναι πρότυπο ο εκπαιδευτικός που δεν είναι «ιδιαιτεράκιας», που μέσα στην τάξη δίνει τον καλύτερο εαυτό του για μάθουν τα παιδιά γράμματα. Είναι πρότυπο ο εκπαιδευτικός που κάνει δωρεάν κόκκινα μαθήματα στα παιδιά των απολυμένων εργατών, των ανέργων, στα μεταναστόπουλα. Αυτό τον εκπαιδευτικό θέλουμε! το δάσκαλο του λαού, το δάσκαλο του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί! Δάσκαλοι με προλεταριακή συνείδηση, δάσκαλοι μαχητές, δάσκαλοι που δε «βολεύονται στο βόλεμα», που προσπαθούν να σηκώσουν τον ήλιο λίγο ψηλότερα με τα χέρια τους και τα χέρια των μαθητών τους.
Δάσκαλοι που σήμερα δίνουν τη μάχη για την ανατροπή της αντιλαϊκής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.
Δάσκαλοι που δίνουν τη μάχη για τη διαμόρφωση του νέου τύπου ανθρώπου.
Δεν τους φοβόμαστε, τους παλεύουμε, θα τους νικήσουμε».
Αγωνιστικη Συνεργασια Γονεων 
Σχολιάστε